September 2020

Die ersten zwei Wochen blieb John zu Hause, um sich auszukurieren. Der Aufprall muss wirklich heftig gewesen sein, da er zu Anfang wirklich gar nichts konnte außer essen und schlafen. Irgendwann wurde es langsam besser und konnte er ab Monatsmitte immerhin schon mal halbe Tage arbeiten, bevor der Kopf aufgab. Am Freitag, 18.09., kamen zwei verschiedene Patienten am Ende des Arbeitstages ins Krankenhaus (mal wieder ein „freaky Friday“). Der erste Patient war ein Mann von 54 Jahren. Seit einem halben Jahr war er bei einem Kardiologen in Behandlung. Da er allerdings wegen Atemnot kaum liegen konnte, ist er doch mal hergekommen. Während des Ultraschalls fand John schnell heraus, dass er eine Endokarditis hatte! Das ist eine Infektion der Herzklappen durch Bakterien. Beide Klappen waren so gut wie völlig kaputt. Dieser Mann braucht so schnell wie möglich eine Operation - und da haben wir das Problem. Denn „schnell“ scheint hier in diesem Land nichts zu gehen.

Der zweite Patient war ein 34jähriger Mann, der laut eigener Aussage noch nie eine Kontrolle des Herzen gehabt hatte. Er war sehr kurzatmig und konnte auch nicht liegen. John sah im Ultraschall ein Aneurisma der Aorta Wurzel und eine sehr große Erweiterung der Aorta. Auch er braucht unbedingt so schnell möglich eine Operation. Er meinte, dass er dann erst mal zur Bank gehen würden, um sich für eine Operation in einer Privatklinik Geld zu leihen - seine einzige Überlebenschance.

Viola konnte in der dritten Septemberwoche wieder anfangen zu arbeiten. Viele Ämter waren lange Zeit geschlossen (oder sind es noch). Die Einwanderungsbehörde arbeitet immerhin sehr eingeschränkt. Es scheint, dass viele Mitarbeiter von zu Hause aus arbeiten. Es stand schon Jahre in der Planung, dass man viele Dinge online regeln können sollte, aber das passierte trotzdem nur sehr langsam. Durch Corona wurde dieser Prozess sehr verschnellt. Zwischen Mitte Februar und Mitte September hat sich bei den verschiedenen Behördengängen so ungefähr alles geändert. Violas Vertretung hat wirklich gute Arbeit geleistet und jetzt muss sich Viola wieder ganz neu einarbeiten. Man kann nur sehr wenig mit den Beamten direkt in Kontakt kommen. Das Telefon wird nur manchmal am Samstag beantwortet. Emails gar nicht… es ist wirklich sehr herausfordernd. Aber auch toll, dass man jetzt ganz vieles im Internet erledigen kann (wenn das Internet und das Sytem zumindest funktionieren).

Im August stieg die Zahl der Covid Fälle in Curahuasi deutlich an. Die meisten schweren Patienten kamen allerdings aus anderen Orten. Zwei sehr besondere Patienten, die laut Prognose keine Überlebenschancen hatten, haben es doch geschafft. Von beiden habt ihr eventuell schon auf der Diospi Seite gelesen. Der eine ist ein Pastor in einer Stadt ca. 2 Stunden entfernt. Wann immer John zu einem Ultraschall kam und fragte, wie es ihm ginge, sagte er „gut, sehr gut, danke“ - obwohl er sehr schlecht aussah. John war immer sehr erstaunt und wir haben uns natürlich sehr gefreut, als er dann Anfang September wirklich wieder gesund nach Hause gehen konnte! Für uns ein großes Wunder. Dem anderen Patienten ging es auch wirklich sehr schlecht. Er musste sogar intubiert werden (die Überlebenschance bis dato bei Intubation in unserem KH war NULL) - aber auch hier geschah ein Wunder und konnte der Mann nach einigen Wochen zuerst wieder auf die normale Isolierstation und letztens ging es ihm so gut, dass er entlassen werden konnte. Alle beide Patienten hatte so viele Risikofaktoren und es ging ihnen wirklich sehr schlecht. Wir sind also doppelt dankbar für diese zwei so sichtbaren Wunder - dass bei Gott eben alles möglich ist und sowohl Leben als auch Tod in Seiner Hand sind.

Leider ist Logopädin Nelli jetzt zu einer anderen Mission in der Nähe gewechselt. Dafür bekommt Joshua jetzt Ergotherapie. Trotzdem versuchen wir ihn „logopädisch“ zu stimulieren, was allerdings nicht immer so einfach ist. Noah ist ja fast immer zu Hause und fordert immer Aufmerksamkeit. Das ist manchmal schon etwas schwierig. Gegen Mitte des Monats waren wir dann erkältet, vor allem Viola und Joshua. Auch Melanie, die liebe Mitmissionarin, die uns so viel hilft, war sehr krank zwischendurch, deutliche Covid Symptome trotz negativem Schnelltest. Es gab auch noch einige andere Missionare in dieser Situation. Wir haben nicht sehr viel Vertrauen in die Schnelltests und handeln dann eher nach unserer Intuition. Diesen Monat haben wir also relativ viel Zeit zu Hause verbracht - für den Fall, dass wir uns bei jemandem angesteckt haben, damit wir es nicht weiterreichen.

Durch eure sehr freigebigen Spenden an uns konnten wir einiges an Segen weiterreichen: Pastor Agustin und seine Familie mit einigen Helfern haben für 16 bedürftige Familien riesige Lebensmittelpakete zusammengestellt und verteilt. Wir wären auch sehr gerne dabei gewesen, um mit dem Menschen sprechen zu können. Aber auf Grund unserer derzeitigen Situation (John noch immer mit Schmerzen, Joshua krank) war uns das nicht möglich (trotzdem können wir euch ein paar Photos zeigen). Wir hoffen natürlich sehr, dass Gott Herzen berührt und wünschen uns, dass wir als Christen nicht nur negativ bekannt sind („die trinken keinen Alkohol“ etc.), sondern dadurch, dass wir Menschen in Not helfen. 

John bleef de eerste twee weken thuis om te herstellen. De klap moet echt hard zijn geweest, want in het begin kon hij eigenlijk niets anders doen dan eten en slapen. Op begeven moment werd het langzaam beter en vanaf het midden van de maand kon hij een halve dag werken voordat hij moe was. Op vrijdag 18 september kwamen aan het einde van de werkdag twee verschillende patiënten naar het ziekenhuis (weer een “freaky Friday”). De eerste patiënt was een man van 54 jaar. Hij werd al een half jaar behandeld door een cardioloog. Omdat hij echter door kortademigheid nauwelijks kon gaan liggen, kwam hij hierheen. Tijdens de echo ontdekte John al snel dat hij Endocarditis had! Dit is een infectie van de hartkleppen door bacteriën. Beide kleppen waren zo goed als volledig kapot. Deze man heeft zo snel mogelijk een operatie nodig - en daar hebben we het probleem. Omdat niets hier in dit land "snel" lijkt te gaan.

De tweede patiënt was een 34-jarige man die zei dat hij nooit een hartcontrole had gehad. Hij was erg kortademig en kon ook niet plat liggen. John zag op de echografie een aneurysma in de aortawortel, (een zeer grote vergroting van de aorta.) met een enorme lekkage van de klep. Ook hij heeft ook zo snel mogelijk een operatie nodig. Hij zei dat hij dan eerst naar de bank zou gaan om geld te lenen voor een operatie in een privékliniek - zijn enige overlevingskans.

Viola kon in de derde week van september weer aan de slag. Veel kantoren waren lange tijd gesloten (of zijn dat nog steeds). De immigratiedienst werkt zeer beperkt. Het blijkt dat veel medewerkers vanuit huis werken. Het stond al jaren in de planning dat het mogelijk moest zijn om veel zaken online te regelen, maar dat ging toch heel langzaam. Dit proces werd versneld door Corona. Tussen half februari en half september veranderde vrijwel alles in de verschillende administratieve procedures. Viola's vertegenwoordiger heeft het heel goed gedaan en nu moet Viola er weer aan wennen. Er is nauwelijks direct contact met de ambtenaren. Alleen op zaterdag wordt de telefoon soms beantwoord. Helemaal geen e-mails ... het is echt een hele uitdaging. Maar het is ook fijn dat je nu veel op internet kunt doen (als internet en systeem tenminste werken).

In augustus is het aantal Covid-gevallen in Curahuasi aanzienlijk toegenomen. De meeste ernstige patiënten kwamen echter uit andere plaatsen. Twee heel bijzondere patiënten, die volgens de prognose geen overlevingskans hadden, hebben het toch gehaald. Je hebt er misschien al over gelezen op de Diospi-website. Een daarvan is pastoor in een stad, ongeveer 2 uur rijden. Elke keer als John kwam voor een echo en vroeg hoe het met hem ging, zei hij “goed, heel goed, dankjewel” - ook al zag hij er erg slecht uit. John was altijd heel verbaasd en natuurlijk waren we heel blij toen hij begin september weer gezond naar huis kon! Een groot wonder voor ons. De andere patiënt was ook erg slecht. Hij moest zelfs worden geïntubeerd (de overlevingskans met intubatie in ons ziekenhuis was NUL) - maar ook hier gebeurde een wonder en na een paar weken kon de man terug naar de normale isolatieafdeling en uiteindelijk was hij zo goed dat hij naar huis kon. Beide patiënten hadden zoveel risicofactoren en het ging echt slecht met hen. We zijn dus dubbel dankbaar voor deze twee zo zichtbare wonderen - dat alles mogelijk is bij God en dat zowel leven als dood in Zijn hand zijn.

Helaas is logopediste Nelli nu overgestapt op een andere missie in de buurt. Joshua krijgt hiervoor nu ergotherapie. Toch proberen we hem "logopedie" te stimuleren, wat niet altijd even gemakkelijk is. Noah is bijna altijd thuis en vraagt altijd om aandacht. Soms is dat een beetje moeilijk. Halverwege de maand waren we verkouden, vooral Viola en Joshua. Melanie, de dierbare mede-zendeling die ons zo veel helpt, was tussendoor ook erg ziek, duidelijke Covid-symptomen ondanks de eerst negatieve sneltest. Er waren ook verschillende andere zendelingen in deze situatie. We hebben niet veel vertrouwen in de sneltesten en handelen dan meer volgens onze intuïtie. Dus deze maand hebben we behoorlijk wat tijd thuis doorgebracht - voor het geval we door iemand besmet geraakt zijn, zodat we het niet zouden doorgeven.

Door jullie zeer gulle giften aan ons, hebben we veel zegeningen kunnen doorgeven: Pastor Agustin en zijn gezin met enkele helpers hebben enorme voedselpakketten samengesteld en uitgedeeld voor 16 gezinnen in nood. We waren er ook graag bij geweest om met de persoon te kunnen praten. Maar door onze huidige situatie (John heeft nog steeds pijn, Joshua ziek) was dat voor ons niet mogelijk (we kunnen jullie wel nog een paar foto's laten zien). We hopen natuurlijk heel erg dat God harten raakt en we willen dat wij als christenen niet alleen negatief worden gekend (“ze drinken geen alcohol” etc.), maar ook door mensen in nood te helpen.

The first two week John spent staying at home trying to recover. The impact of the fall must have been quite acute because at the beginning of the month he couldn’t do much besides eat and sleep. At some point, it slowly got better. Then by the middle of the month he was able to work about a half a day before his head told him to take a break. On Friday, the 18th of September, two patients came into the hospital at the end of the work day (another „Freaky Friday“). The first patient was a 54 year old man. For the past 6 months he was being treated by a cardiologist. However, he could hardly lie down due to shortness of breath, so he decided to come here. During the ultrasound, John quickly determined that he had endocarditis! This is a bacterial infection of the heart valves. Both valves were as good as broken. This man needed an operation as soon as possible- and that is where we ran into a problem. Because nothing is going „quickly“ in this country.

The second patient was a 34 year old man said that he had never had a heart check-up before. He was very short of breath and also couldn’t lie down. On the ultrasound, John saw an aneurysm in the aortic root as well as a very large enlargement of the aorta. He also needed an operation as soon as possible. He said that he would first go to the bank to borrow money for an operation at a private clinic- his only chance of survival.

Viola was able to start working again during the third week of September. Many offices had been closed a long time (or are still currently). The immigration offices are working again but on a very limited basis. It seems that many of the employees are working from home. It has been in their plans for years for one to be able to complete many of the regulations online, but that was happening very slowly. As a result of Corona, this process of transition to online services has been sped up. Between the middle of February and the middle of September, pretty much everything has changed in the various administrative processes. Viola’s substitute while she was on maternity leave did a really good job, and now Viola has to learn everything all over again. One has very limited contact with the officials. The telephone will only sometimes be answered on Saturdays. Emails won’t be answered at all... it is really frustrating. But it is also really cool that so much will be able to be completed on the internet (when the internet and the system are at least functioning).

In August, the number of Covid cases in Curahuasi increased significantly. The majority of the very ill patients came from other villages. Two such patients, whose prognosis told us they had very little chance of survival, actually pulled through. You may have already read about them on the Diospi website. The one is a pastor from a city about 2 hours away. Whenever John came to perform an ultrasound and would ask how he was doing, he would always answer, „good, very good, thank you!“- although he looked so poorly. John was always so astonished by this, and we were understandably very happy when, towards the beginning of September, he was able to go home healthy! This was a great miracle for us. The other patient was doing really so badly. He had to be intubated (the chance of survival after being intubated in our hospital was ZERO)- but here again came a miracle; after a few weeks the man was able to go back to the normal isolation ward, and then was finally doing so well that he was able to be released. Both patients had so many risk factors and they were doing so very poorly. We are also doubly thankful for these two very visual reminders that with God all things are possible, and that life and death are in His hands alone.

Unfortunately, the speech therapist, Nelli, is moving to another mission in the area. Joshua is receiving OT as a replacement for this. Despite this, we are trying to do „speech therapy“ with him, and it is not so easy. Noah is always at home and is demanding of our attention. This is sometimes pretty difficult. We got colds somewhere in the middle of the month, but most of all Joshua and Viola. Also, Melanie, our favorite missionary who helps us so much, was so sick with Covid-type symptoms despite getting a negative rapid-test result. There are also other missionaries in this situation. We do not put a lot of faith in the rapid-tests and are rather acting based on our intuition. As a result, we have spent quite a lot of time at home so that if we did have it we wouldn’t pass it along to anyone else.

Through your very generous donations to us, we were able to pass along the blessings to others: Pastor Agustin along with some family and additional help were able to put together and distribute huge grocery packages for 16 families in need. We so wished that we could have been there for the distribution, to be able to speak with the people. But because of our situation (John with the lasting pain from the accident, and Joshua being sick) it wasn’t possible for us (but we still have a few pictures to share). Of course we very much hope that God touches lives and it is also our hope that Christians would not only be known for the negative things (like „they don’t drink any alcohol“, etc.), but instead that we help people who are in need.